Ik heb jarenlang gevochten. Op mijn 25e heb ik de ziekte van Pfeiffer opgelopen en was ik continue moe. Doordat ik dit compleet genegeerd heb en alles deed wat ik graag wilde, kreeg ik een zware burn-out. Ik was fysiek en mentaal compleet uitgeput. Toen ik daar net van hersteld was kreeg ik de ziekte van Lyme. Dit hakte er enorm in. Ik wilde zó veel, maar ik kon nog amper functioneren. Ik had een hartslag van 120 in rust en mijn spieren en gewrichten deden vrijwel niks meer. Ik moest elke ochtend mijn eigen hoofd met beide handen optillen om uit bed te kunnen komen. Daarna ging ik 45 minuten heet douchen om mijn spieren een beetje op gang te krijgen. Ik heb vervolgens alles in mijn leven op wilskracht gedaan: boodschappen, koken, bijbaan, afstuderen, noem maar op. Maar hoe meer ik vocht, hoe slechter het met me ging. Ik deed er echt álles aan om beter te worden. Ik was er elke dag mee bezig om zo optimaal en gezond mogelijk te leven. Om zoveel mogelijk grip te krijgen op mijn dagen, op mijn leven. En juist daardoor werd ik niet beter. 

Ik was bang dat ik nooit uit de verf zou komen, dat er van al mijn mogelijkheden nooit iets terecht zou komen. Ik was bang om niet te leven. En juist daardoor, paradoxaal als het is, lééfde ik niet echt... Mijn situatie accepteren klonk voor mij hetzelfde als opgeven, en daar hield ik absoluut niet van!

Jarenlang dacht ik dat accepteren betekende dat ik het op zou geven. Dat mijn leven zou blijven zoals het was. Maar ik ben er nu achter gekomen dat acceptatie iets heel anders is dan het opgeven. Acceptatie betekent dat je op elk moment oké probeert te zijn met hoe het op dát moment met je is. Dat je oké bent met het feit dat je je even niet oké voelt. Dat al je gedachten, lichamelijke sensaties, en emoties er mogen zijn. Te stoppen met vechten tegen alles wat zich aandient! 

Het betekent echter niet dat je leven altijd hoeft te blijven zoals het nu is. Je kan het daarnaast ook vormgeven en bijsturen. Dat je gaat leven naar je waarden. Dat je je daaraan gaat committeren. Zonder te negéren wat zich aandient. Zonder te negéren wat je misschien even minder leuk vind om onder ogen te komen. Zonder lastige gedachten en emoties weg te duwen.

Acceptatie is niet een quick fix. Het is geen trucje dat je even snel kan toepassen. Het is een levenslang proces. Het is een mindset. Het is een manier van leven. 

En ik zou je daar graag bij willen helpen.

Met warme groet, 

 Joost